Deniz Küstü - Yaşar Kemal

Bir cinayetin ardından gelişen olaylar çerçevesinde bütün çıplaklığıyla resmedilen İstanbul, Yaşar Kemal'den güzel bir eser daha...

Kitaptan bir kaç ufak alıntı:

- Niçin bu kadar öldürmeyi, yok etmeyi, parçalamayı seviyor insanlar? İnsan yumuşak başlı, iyilik dolu bir yaratıktır, ağız dolusu gülen, yürek dolusu ağlayan, iliklerine kadar duygulanan, seven bir yaratıktır insanoğlu… Bu öldürme, yok etme, öfke, öç, sevgisizlik neden? Niçin koparıyorlar çiçekleri, birisi tok da yüz bini niçin aç, o tok da bu kadar gözün altında, öfkenin içinde iflah oluyor mu? Tok olan niye bu kadar ahmak?

- Dünya yiyecekle dopdolu. Nereye elini uzatsan yiyor doyuyorsun. Ot, çiçek, kuş, balık, meyve, tohum, elini neye atsan… Tanrı vermiş insan için, bol bol, ama herkes aç…

- Bundan sonra dünya onun için karanlık bir ormandı, yolu izi belli olmayan.

- Oysaki bu dünya böyle, bu insanlar böyle. Benim elimden ne gelir ki... diyemiyorum, içim götürmüyor, bir yerlerimden bir kire, iyi olmayan, dostça olmayan bir şeye bulaşmış gibi oluyorum. İçim kararıyor, içimin karanlığını delemiyor, uzun bir süre içimi arındıramıyorum...